Os estadios son ruínas. Enormes baleiros. Os xogadores son pequenos. O tacto do balón é frío. O primeiro día sénteste raro, normal. O segundo, nada é normal. O terceiro día esqueciches como era antes o fútbol... extravío. Todos os estadios son iguais, enormes, os xogadores pequenos. 

A melancolía invadiu o espírito do Dépor onte en Oviedo. Durante corenta minutos, o equipo sumiuse nunha depresión. Estaba morto e amortallado camiño de Segunda B. Non porque perdía 2-0, o que en certo modo xa era unha milagre; non porque a derrota fose deixar aos de Vázquez a unha distancia imposíbel da salvación, porque a distancia co resto seguiría sendo pequena... Mais a impresión, iso foi o grave, era a dun equipo abatido, ausente e que non sabe o que se está a xogar.

Os estadios baleiros, a melancolía, o tacto sonoro do balón son enganosos. O fútbol segue sendo fútbol. Diante tes once tipos feroces, rabiosos como chispas. Ou compites ou dimites. O Oviedo competía.

Nesas cavilacións andaba o Dépor cando Sabin Merino cazou un golazo case tan espectacular como o último que marcou en competición hai uns meses o seu mestre Aritz Aduriz. Unha homenaxe, un gol importante, tanto como o primeiro que marcou para o Dépor e co que abriu a porta desta crónica dunha remontada improbábel.

Os noves están para rescatar partidos así. Para devolver aos seus á realidade. Para volver vestir de futbolistas a deportistas atrapados na melancolía.

A primeira metade do Dépor resúmese en dúas palabras: todo mal. Até que apareceu Sabin... Çolak mesmo: fallou un penalti para reforzar esa impresión de que un futbolista de Primeira anda perdido por aquí abaixo.

Os locais tampouco van sobrados, e recibiron un golpe a contrapelo do que non se repuxeron. A Liga por aquí abaixo é moi cruel. Axiganta calquera defecto. Ademais, partidos tan seguidos e o frío das gradas ispen os xogadores. A estas alturas o fútbol xa non espera por ninguén. Ou compites ou dimites. 

Dous dianteiros

Fernando Vázquez apostou por segundo partido consecutivo por aliñar dous dianteiros, unha evolución no sistema de xogo co que arrancou o adestrador hai seis meses. E volveu rematar o encontro con dous extremos. Sabin terá compañía, xa sexa ás costas ou polas bandas.

O Dépor parece hoxe mellor dotado de metade do campo para adiante. Cando menos, en número de efectivos, porque os encargados de prover balóns á dianteira seguen sen aparecer. 

A primeira metade do Dépor resúmese en dúas palabras: todo mal. Até que apareceu Sabin... Çolak mesmo: fallou un penalti para reforzar esa impresión de que un futbolista de Primeira anda perdido por aquí abaixo.

O gol de Sabin deu opción á esperanza. Vázquez corrixiu en dúas intervencións. A primeira consistiu en eliminar un central (Ba) e o segundo punta (Beauveu) e dar entrada a dous homes de banda (Mollejo e Keko). Cambiou o debuxo a un 4-4-1-1. A ofensiva empezou a funcionar. 

Doce minutos despois, sentou Gaku e Çolak e saíron Uche e Aketxe nas mesmas posicións. O Dépor combinou o xusto para dominar o xogo. Foron apenas uns minutos. E Peru apañou o empate. 

Faltaba media hora para o final do partido e Jiménez contribuíu coa súa parada da tarde a manter o equilibrio no marcador. Non pasou moito máis. 

Non hai unha chave única, pero o once da segunda metade pareceu mellor. Na mellora algo tivo que ver a maior eficacia da liña defensiva, que permitiu que o equipo se xuntase ao redor do balón facilitando de paso a recuperación. Iso bastou para equilibrar o xogo.

A defensa de catro, con Peru e Mujaid no centro, sufriu menos que a de cinco. Uche supliu con solvencia a un Gaku que precisaba algo de descanso. Parece que Uche sumará.

Dous centrais

Cando a Fernando Vázquez lle preguntaron por Ba na rolda de prensa posterior ao partido, simplemente calou. Montero nin sequera foi convocado.

Os recursos en defensa son limitados. O adestrador sabe que non pode prescindir de ningún deles. Mais a retagarda parece definida. Peru é central para Vázquez, e as prestacións de Mujaid son máis altas que as do resto. Os laterais defenden mellor que atacan, e defenden máis se non teñen que atacar. A evolución que viña anunciando Vázquez chegará por necesidade máis que por convicción. 

Cando Fernando Vázquez garda silencio, non é só polo enfado cos xogadores. É porque hai pouco que aprender do partido. Dar as grazas polo resultado e considerar un par de detalles. De Çolak dependen demasiadas cousas no funcionamento da ofensiva e o seu rendemento non é óptimo. A defensa de catro, con Peru e Mujaid no centro, sufriu menos que a de cinco. Uche supliu con solvencia a un Gaku que precisaba algo de descanso. Parece que Uche sumará. O once da segunda parte foi mellor... o malo é que o punto de comparación é o once da primeira metade.

A ficha do partido