Fai un par de anos entrevistei a Carlos e Chupi, dous amigos de toda a vida que se xuntaron para facer música. Para aquel entón, Lora levaba dous traballos ás súas costas: Nitroglicerina e o recentemente estreado Lorazepam. Aqueles que se definían como:”No somos calle, somos pueblo”, seguiron crecendo no terreo musical ata que este ano comezamos a ver o proxecto en solitario de Carlos ou, mellor devandito: Eris MacKenzie.

Eris é de Carral e leva a aldea dentro, moi dentro. Estudou Enxeñería da Edificación, aínda que hai tempo que ten claro que o seu soño é a música.  E si, como bo argonauta, a súa historia non está exenta de traxedia, pero tamén contén amor, moita aprendizaxe e a esperanza que achega o atopar o lugar e o código para contala. MacKenzie está cheo de claroscuros. Na súa vida, pero sobre todo na súa música. Uns contrastes que recrean unha paisaxe sonora moi persoal, pero capaz de conectar con calquera porque á fin e ao cabo quen non ten luces e tebras no seu interior? Esta noite, 29 de setembro, poderemos coñecer en directo a proposta de Eris. Será no vintage and coffee a partir das 22 horas e con el inaugurarase o Ciclo de Conciertos de Retroalimentación organizado por Javier Becerra.

Como entraches en contacto coa música?

Empecei coa música máis ou menos na adolescencia. Non che vou a dicir que empecei de moi pequeno porque o meu primeiro instrumento compreino aos 18 ou 19 anos. Empecei co meu amigo Fran. Tocabamos na súa casa. De feito compramos a batería a medias. El tocaba a guitarra e axudoume a comprala sabendo que eu me ía a enganchar. Eu partía de cero en coñecemento musical, pero empezamos a montar grupos con amigos… Ata que chegou o momento no que eu confiaba máis nas miñas habilidades e propúxenlle a Chupi montar Lora. No grupo anterior xa soaba ben o que faciamos, pero ao compañeiro que se ocupaba de gravar e pasalo todo a dixital… Non lle apetecía moito facelo. Aí foi cando me puxen a aprender temas de produción musical, que foi o que me cambiou a vida. A produción musical é o meu instrumento.

Como decides emprender este proxecto en solitario e compatibilizalo con Lora?

Chupi e eu somos mellores amigos, pero temos personalidades moi distintas. Consideramos a música como algo distinto. Para min é o meu soño e Chupi ten outras prioridades. Custoume moito entendelo nun primeiro momento, pero cando me dei conta mellorou todo. Mellorou tamén a miña creatividade porque empecei a facer as miñas propias cancións. Eu tíñalle fobia, por así chamalo, a facer as miñas letras. Levaba tanto tempo cómodo, asentado na produción musical, mentres Chupi encargábase da parte máis literaria. Ademais as letras de Chupi son moi complexas, con moitas referencias e eu pensaba: é que eu non podo facer isto. Entón deime conta de que  eu non teño que cantar sobre iso. Eu o que teño son as miñas experiencias persoais, mellores ou peores. Cando me dei conta diso foi como destapar un cano. Agora xa non teño problema. Agora hai veces que me saen letras sen ter a música, que para min era unha utopía. Conseguín atopar o meu estilo musical, unha temática onde síntome cómodo e consigo expresarme. Deime conta de que era tan fácil como falar da miña vida e diso se máis que ninguén. Agora síntome feliz porque estou a camiñar na dirección que quero.

Cales dirías que son os piares deste novo proxecto?

Un téñoo moi claro. Un piar básico foi a relación co meu pai, que foi difícil. Eu queríao máis que a nada no mundo e el a min tamén. O meu pai tiña un mindset de hai moitos anos. Viña dunha vida complexa, onde a saúde mental non se trataba… Eu crieime con iso e foi difícil. Foi a orixe de traumas, psicólogos, medicación… Levoume tempo entender que non era unha mala persoa, senón que era unha persoa enferma. Eu tiven á miña irmá que sempre soubo axudarme. Hoxe en día teño á miña moza que me axuda todo o tempo. O meu pai non tivo diso porque era un home… El tiña que saber de todo: o que estaba ben e o que estaba mal. E iso é mentira. Non o sabemos. Necesitamos dos demais para sabelo.

Outro piar fundamental son a miña irmá e a miña moza. Elas déronme a tranquilidade de poder cantar de cousas tristes e purgar todo o que levaba por dentro, sabendo que estou noutro punto. Iso é moi bonito porque nunca cantei de cousas tan tristes como o fago agora, estando tan feliz como o estou agora… É sanador.

Outro piar é por fin poder explorar a música que eu quero. Este é un proxecto a longo prazo que me permite gozar da música que eu realmente consumo, que é unha música máis introspectiva, máis escura e mesturada coa electrónica. Eu sempre considerei que a música electrónica ten ese aura industrial que che leva a unha rave en Berlín. Para min iso sempre foi un sitio onde refuxiarse de ter que poñer sorrisos falsos, de compracer á xente. Nesa rave coa música a 140 decibeis, ás escuras… Podes gritar, podes facer o que queiras e podes fuxir en certa maneira. O proxecto ten unha atmosfera escura, industrial… un feísmo sonoro. Hai rabia, hai depresión, hai tristeza e estouna canalizando a través deses sons.

O cuarto piar, chegou co proxecto xa iniciado, aínda que sen moita dirección. De feito foi quen empezou a dirixir… o temón deste proxecto. Ese piar foi atopar a J. A música non deixa de ser unha das moitas patas que ten un proxecto musical profesional. Para un músico é relativamente fácil facer música, pero é moi difícil poñerse a facer toda a burocracia, os trámites, facer cortes en videoclips, encargarse das redes sociais… O feito de que aparecese J e A Aldea, o sello no que estou, foi un impulso enorme á miña música, ao meu proxecto e ás ganas de converterme nun artista mellor.

Canto teremos aínda que esperar para ter un produto completo de Eris MacKenzie?

Diríache que para o verán que vén, se cadra cara á primavera, xa teremos o que será o meu primeiro traballo, o meu álbum pechado e o que me define como artista. Será a partir da primavera, para estar en todos os sitios posibles o verán que vén.

Que poderemos ver  esta noite no teu directo no Ciclo de Concertos Retroalimentación?

A min propúxomo Javier Becerra, o organizador. É un proxecto que fai todos os anos. É o primeiro concerto que vou dar realmente no meu formato, no que me levo toda a cacharrada coa que fago música no día a día. É un concerto dunha hora no que xa vas poder ver o que é Eris MacKenzie, o que quero expresar e quen son eu como músico e seguramente como persoa. Facíame ilusión facelo nun sitio distinto e o Vintage And Coffee sempre me axudaron dunha maneira altruísta, tanto con Lora como con Eris MacKenzie. Faime moita ilusión porque é o primeiro concerto no que vou poder dicir que é Eris MacKenzie ao 100%.