De cara a convencer aos potenciais investidores a mineira incrementou a cifra de recursos inferidos sobredimensionando o xacemento de cobre ata as 103 megatoneladas fronte ás 91 iniciais. Ademáis hai que recordar que entre as zonas de concesión de explotación, exploración e investigación a empresa segue a manter unha aberrante -e alarmante- cifra de extensión potencial que oscila entre as 12.270 hectáreas de superficie da súa presentación corporativa e as 15.300 que aparecen na súa documentación técnica repartidas entre as empresas Cobre San Rafael S.L., Explotaciones Gallegas del Cobre S.L., Minas Metálicas del Noroeste S.L. e Río Narcea Nickel S.A., unha área que na práctica multiplica por cinco a superficie metropolitana de Santiago de Compostela.

Sen embargo, a última estratexia da mercantil -en definitiva de Atalaya Mining- é a de utilizar a alusión ao termo “world class” (de “clase mundial”) intentando manipular á opinión pública coa suposta importancia dun xacemento que en realidade é de baixa lei (0,41 gramos de cobre por tonelada de rocha procesada) tal e como demostran os últimos estudos que manexa a compañía

Isto significa que para obter unha tonelada de cobre hai que utliizar unha inmensa cantidade de reactivos e produtos químicos de alta toxicidade que quedarían almacenados indefinidamente nos depósitos de estériles, tales como o monobutil eter etilenglicol, o xantato amilítico potásico ou o isopropil etil tiocarbamato, que son substancias nocivas para o ser humano e a biodiversidade.

FRONTE Á PUBLICIDADE DA MINEIRA, O PERIGO PERMANECE PARA A RÍA DE AROUSA E AS SÚAS XENTES

O outro factor clave para comprender a inviabilidade do “novo” proxecto planteado por Atalaya Mining reside en que a publicidade realizada pola mineira sobre a súa filosofía de “vertedura cero” é o feito do suposto espesado de lodos a través da eliminación de auga favorecendo un presunto “almacenado en seco” e unha total seguridade ante accidentes mineiros.

Neste senso, os expertos advirten que para evitar desastres medioambientais por rotura de balsas como o sucedido en Aznalcóllar (Sevilla) en 1998 ou más recentemente en Brumadinho (Brasil) en 2019, a clave é espesar os lodos e reducir a porcentaxe de auga dos mesmos tanto como resulte posible, dado que a presenza de agua multiplica o risco de licuefacción e o paso de sólido a líquido do material almacenado, o que ante un fallo dos diques de contención dunha presa mineira podería provocar unha catástrofe a gran escala.

A cuestión é que desde que a principal explotación de Atalaya Mining, Riotinto, reanudou operacións en 2015 os relaves mineiros -a vertedura de residuos- contén, segundo datos da propia compañía un 65% de líquido e un 35% de sólido, o que convirte ao seu sistema de balsas nunha auténtica bomba de reloxería para a zona costeira de Huelva.

Segundo un estudo da compañía Ayesa, que en 2014 avaliou os riscos da reapertura do proxecto, tan só a vertedura dunha fracción dos lodos almacenados en Riotinto provocaría unha catástrofe que podería multiplicar o impacto do accidente de Aznalcóllar, pois se esta catástrofe supuxo a vertedura de seis millóns de metros cúbicos de lodos cun coste ambiental inabarcable de 240 millóns de euros en tarefas de descontaminación e restauración, Riotinto ten o potencial para provocar unha vertedura ata dez veces maior.

Ante estes feitos, a conclusión está clara. Se a empresa actúa con semellante déficit de seguridade en Riotinto, que é o seu principal proxecto, en Touro a realidade non vai ser distinta, máis tendo en contra que a baixa lei do xacemento impide que poda instalarse unha tecnoloxía de custe tan elevado como a do espesado e desecado dos lodos tóxicos derivados do proceso de recuperación do mineral.

A Plataforma veciñal Cornado Mina Non rexeita por estes motivos as falsas promesas que dende a mineira intentan confundir -e en último termo convencer- tanto a confrarías como a produtores de cultivos mariños pois a realidade non deixa lugar a dúbidas: se venda como se venda, o de Touro é un proxecto que polas súas características e impactos é e será inviable e no que os riscos e o pernicioso legado ambiental non compensa en absoluto os supostos beneficios que Cobre San Rafael e a súa asociación instrumental de “Mineiros Touro-O Pino” pretenden.